Есть в нашей родне интересующееся историей своего рода и родового гнезда молодое поколение, и это значит есть надежда что исследования документов делаются не зря. В один прекрасный день в школе было задано: написать рассказ об истории своей деревни, и вот что из этого получилось:
На Рудобельскай зямли ёсць вёска з цяперашняй назвай Радкоу, адкуль выйшли мае продки.
Аднак, наша веска у розныя часы звалася па-рознаму. Першапачатковая назва яе - Доугае, упаминаецца у крыницах яшчэ пры Рэчы Паспалитай з сярэдзины 18стагоддзя. Веска мела працягласць не менш чым 3киламетры с галоунай дарогай.
Падчас Расийскай Имперыи, зямля вески прыписана да Минскай Губернии, належыла генерал-майору Паулу Матвеевичу Галенишчаву-Кутузаву-Таустому, яки у 1840годзе передау свае земли памешчыку Паулу Паулавичу Таустому. У часы адмены прыгоннага права, сяляне якия працавали на гэтай зямли, стали вольными, але мужчыны яшчэ-таки павинны были служыць у Царскай Армии - тады ваенна абавязаныя звалися ратниками. Менавита, гэта и было прычына новай назвы, якая пачала сустракацца на прыканцы 19ст - Рацькова.
у Перыяд Першай Сусветнай Вайны (1914-1917гг) назва пераутварылася у Радцы и Радково, што зафиксавана у дакументах-сведках ратникау - выхадцау з нашай вёски - маих прапрапрадзедау.
Пасля Сусветнай Рэвалюцыи 1917г замацавалася назва Радкоу. Па словах старажылау нашай вески, такая назва сталася таму што усе дамы были пабудаваныя у адзин рад.
Паводле перапису насельництва 1926года, у нашай весцы жыли 559жыхароу, 70адсоткау з яких зъяулялися родзичами.
....
на 2020год сення - засталося 4 жылых дамы и некальки жыхароу у нашай роднай весцы. На жаль, урбанизацыя шматликих ссялила у бяздушныя чалавейники. Личу, што вески маюць права на жыцце и адраджэнне, таму што тольки на Роднай Зямли, па якой хадзили яго продки, - сапраудны беларус адчувае сябе свабодным и незалежным.
На Рудобельскай зямли ёсць вёска з цяперашняй назвай Радкоу, адкуль выйшли мае продки.
Аднак, наша веска у розныя часы звалася па-рознаму. Першапачатковая назва яе - Доугае, упаминаецца у крыницах яшчэ пры Рэчы Паспалитай з сярэдзины 18стагоддзя. Веска мела працягласць не менш чым 3киламетры с галоунай дарогай.
Падчас Расийскай Имперыи, зямля вески прыписана да Минскай Губернии, належыла генерал-майору Паулу Матвеевичу Галенишчаву-Кутузаву-Таустому, яки у 1840годзе передау свае земли памешчыку Паулу Паулавичу Таустому. У часы адмены прыгоннага права, сяляне якия працавали на гэтай зямли, стали вольными, але мужчыны яшчэ-таки павинны были служыць у Царскай Армии - тады ваенна абавязаныя звалися ратниками. Менавита, гэта и было прычына новай назвы, якая пачала сустракацца на прыканцы 19ст - Рацькова.
у Перыяд Першай Сусветнай Вайны (1914-1917гг) назва пераутварылася у Радцы и Радково, што зафиксавана у дакументах-сведках ратникау - выхадцау з нашай вёски - маих прапрапрадзедау.
Пасля Сусветнай Рэвалюцыи 1917г замацавалася назва Радкоу. Па словах старажылау нашай вески, такая назва сталася таму што усе дамы были пабудаваныя у адзин рад.
Паводле перапису насельництва 1926года, у нашай весцы жыли 559жыхароу, 70адсоткау з яких зъяулялися родзичами.
....
на 2020год сення - засталося 4 жылых дамы и некальки жыхароу у нашай роднай весцы. На жаль, урбанизацыя шматликих ссялила у бяздушныя чалавейники. Личу, што вески маюць права на жыцце и адраджэнне, таму што тольки на Роднай Зямли, па якой хадзили яго продки, - сапраудны беларус адчувае сябе свабодным и незалежным.
Комментариев нет:
Отправить комментарий